Bir yerinde dünyanın açlıktan ölüyorsa insanlar sormamız gereken çok şey var. Ve sorulacak ilk şey, insan insan mıdır sorusudur
İNSAN MIDIR İNSAN
İnsansa insan açlık olmamalıdır.
Varsa aç canlılar, insan olamamışız halen.
ama biz insanlığın atalarıydık globalizme kadar.
Sonra ne mi oldu?
Azar azar birikti kötülükler.
Dağların ardındaki güzel günleri getirme umudunu diri tutan insanlardık
Çoğala çoğala mersin tadında yaban ve mor seviyorum seni
Açılması babında gülün renklerine kokusuna
Usul usul çoğala çoğala
Tuzu denizin neyse
Koru alevin
Dağ neyse rüzgâr için
Nabızsın bileğimde
Boynundan öpüyorum bir de bileğinden çoğalıyoruz andan
Sonsuza
Ve kapitalizm aşıp "kapitalizmin son aşaması olan emperyalizmi" vardı globalizme.
"Canım bir koladan ne çıkar ki" dedi gözü aç birileri, gönlü gözünden daha aç, aç ki kuduz.
Kola geldi suyu olmayan içmeye coğrafyalara ve bir daha akmadı sular, ne gülün köküne ne pirincin ne de bağ, bahçe, bostanın.
Yoktu açlık insan el verirken insana ve varken imece bir de yetinme kültürü, öyle ki tanrıya söyletmişti insan
"komşusu açken tok yatan bizden değildir" sözünü.
Duydum sesini deniz durdum
Su çağıydı
Çağıldıyordu kiraz kimsesizliğinden yerin
Altını üstüne getirdi baktığın
Tuzdu basıp yarama
Kanadım kana kana
İçip geçtim kendimden bir sendin sonrasen genesen
Rüzgâr esen dağlardı sesin
Kıyında kaldım. Aç suyunu yüzüme yıka bedenimi
doğur
Gözlerimden akıyor sesin
Gidelim yurduna çocukluğun
Geliriz şarkılarla
gidelim
