Yalnızlık,çoğu kez insanların çok şikayetçi olduğu ruhsal bir durumdur.
Malum insan sosyal yaşam için yaratılmış bir canlı olduğu bilimsel bir doğru iken.
Yalnızlıkta bir keramet olduğunu da insanlar farkındalar. Bu durum bir çok fikir adamı yazar ve şairlerinin gündemine gelmiş ve değişik fikirlerin oluşumuna neden olmuştur.
Bakın Fuzulinin şu mısralarına: "NE YANAR KİMSE BANA ATEŞİ DİLDEN ÖZGE NE AÇAR KİMSE KAPIM BAD-I SABADAN GAYRI" Ama mutluluğu yalnızlıkta arayanlar da az değildir mutlaka. Dinimizden harika bir örnek Yüce peygamberimiz inzivaya çekilerek, Kuran-ı Kerimi Tanrı katından indirip, İnsanlığa hediye etmedi mi?
Daha nice bilimsel doğrular yalnızlık esnasında keşvedilmedi mi?
Ve YÜCE TANRI EVRENİ YALNIZ BAŞINA YARATMADI MI?
Ünlü Alman düşünürü J.G Fichte'nin bakın söylediği şu tümceye.
YALNIZLIĞI SEVMİYEN ÖZGÜRLÜĞÜ SEVEMEZ" demişti ünlü filozof.
Bunun aksini söylemek ne kadar gerçekçi.
Ya değerli şair Özdemir Asaf' ın şu altın mısraları: "YALNIZLIK ASLA PAYLAŞILMAZ PAYLAŞILSA YALNIZLIK OLMAZ" ne kadar manidar.
Elbette yalnızlığa özenmekle yalnızlığa gömülme kastedilmemeli bu bağlamda.
Çünkü insan sosyalleşmenin bir ürünüdür. Ancak ünlü Alman filozofu, Fihte'ye katılmamak olası mı?
Özgürlüğün tadını yalnızlıkta bulmuyor muyuz? En güzel hayallerin yalnızlıkta tadıldığı yalan mı?
Lütfen yalnızlıktan şikayet ederken daha insaflı olabilir miyiz..??
Kalabalıklar da gerekli olur bazan İnsanoğlunun yaşamında.
Ama yaratıcılık denilen mucize yetenek, her zaman nükseder yalnızlıkta.