Terör hakkında yapılan statistikler göstermiştir ki, terörden en çok canı yanan ülke Türkiye’dir. O bağlamda Türkiye’nin şu anda güney sınırında sürdürmekte olduğu “Barış Pınar Harekatı”, yerinde ve doğru bir harekattır.
Bugüne kadar Türkiye hangi ülkenin kapısını çalmışsa terörle mücadele için, hep yalnız kalmış, hatta bazı ülkeler Türkiye aleyhine teröristlerle iş birliği yapmışlardır.
Türkiye canı yandığı için güney sınırında bir güvenlik koridoru oluşturuyor. Özellikle güney sınırlarında terörün devamlı budandıkça filizlendiği görülmüştür. O bölge, sürekli Türkiye için bir tehdit unsuru olmuştur. Zaman zaman teröristlerin canlı bombalar halinde Türkiye’nin kalabalık ve insanların yoğun olduğu bölgelerde bomba patlatmaları ve masum insanların ölmesi kabul edilir bir şey değildir.
Mesela Suriye’de sürmekte olan savaşlardan kaçan milyonlarca Suriyeli, canını kurtarmak için Türkiye’ye sığınmış ve Türkiye, bu zavallı insanlara sahip çıkmıştır. Binlerce göçmen çadırları ve göçmen köyler kurularak onları, ülkelerinde durumun normale dönmesine kadar sıtır etmiştir. İşte bu harekatın anlamı da budur.
Türk askerinin güney bölgesinde yapmakta olduğu harekatı ABD Başkanı Trump, onaylamadığını ifade ediyor. Halbuki zaman zaman ABD’nin bazı zararlı örgütlere silah yardımı yaptığı da bir gerçek.
Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan kaç kez uyarıda bulunmuştu terörün kökünü kazımak için. Ama kimse bu çağrılara kulak asmadı. Ne yapacaktı Türkiye? Kendi güvenliği ve terörün kökünü kazımak için bu harekatı yapacaktı elbette.
Mehmetçiğin bu harekat için çıktığı yol üzerinde insanların neler söylediklerini işitince, “Türk insanı tümden bir bütün olmuştur Türkiye’nin selameti ve terörün başını ezmek için” ifadelerini geçirmiştim içimden.
Bu harekata destek veren kitlelerden bazıları da şehit aileleriydi. Hangi şehit aileleri? Güneydoğu’da PKK’nın tuzak kurup öldürdükleri şehit Mehmetçiklerin acılı aileleri.
Ne kadar çok Mehmetçik ölmüştür terörle mücadelede...
Hatırlıyorum... Emekli bir kadın polis cephede savaşırken şehit olan evladının cenaze töreninde şöyle demişti.
“Ağlamayacağım. Sırf teröristler anasını ağlattık demesinler diye.”
Bu acılı annenin ifadeleri yürek parçalar esasında. Yürek parçaladığı gibi acılı bir annenin dik durması ve elindeki bayrakla Türk askerine ve yapmakta oldukları askeri harekatlara destek vermesi, bambaşka bir duyrudur.
Güney harekatına katılan binlerce Mehmetçiğin anaları evlatlarını uğurlarlarken, onlara yürek vermiş ve o yürekle onları cepheye göndermiştir.
Kıbrıs Barış Harekatı’nda da bunları görmüştük. Bir Mehmetçik bana şöyle demişti.
“Anam bana, orada çarpışırken şehit olursan gözüm arkada kalmaz. Çünkü sen kendi kardeşlerini korumak ve düşmandan arındırmak için oraya gidiyorsun. O savaşta kahpe düşmanı öldürmez ve başını ezmezsen sana hakkımı helal etmem.”
İşte Türk anaları öyle analardır. Evladını cepheye gönderir ve dualarını okurken bile onnların şehit olabilme riskini hiç düşünmez. Bilakis her an için evladının şehitlik haberi gelir diye bekler.
Eski mücahitlerden bir arkadaşımız yazmış olduğu kitabında şu anısını anlatmıştı Mehmetçikle ilgili.
“Bir gün bir Türk askeri ile buluşmuştuk çıkarmanın sekiz on gün sonrasında. Belindeki kemerde bir kese vardı. Ve işin ilginç yanı, leş gibi de bir koku etrafa savruluyordu. Kendisine sormuştum. Bu koku ne üzerinde? O da bana aynen şu yanıtı vermişti: ‘Anama söz verdim, savaşta vurduğum düşmanların kulaklarını kesecek ve kestiğim kırk kulağı anama götüreceğim’ dedi.”
Bu hikaye gerçek bir hikayedir. Ve büyük bir ibrettir Türk milleti ve ana yüreği için.
Sanırım Rumlar bu olayı bir ara gündeme getirmişlerdi. Lakin adı üstünde.
“Savaş!”
Kim ister bir ülkede savaş olmasını? Lakin şartlar ve zaman sizi savaşa sürükleyince, meburen silaha sarılır ve ülke güvenliği için kendinizi ateşe atarsınız.
İşte o Mehmetçik şu anda Türkiye’nin güney sınırında teröristleri teker teker yok ederken, onların kahramanlıklarını da bir destan sayfasına yazıyoruz.
Allah Mehmetçiği korusun.
