Acıyan yerlerinden tanır insanı insan.
Çocukluğundan
Toz toprak içinde çıngır sıcaklarında  haziranın ağustosun yorulmak bilmez oyunlarından, kırmızı mantinlerinden, önü yırtılmış topa vurmaktan potinlerinden                                           
ve sesinden annesinin gel eve artık da akşam oldu diyen çocukluk                                                         
sormayın acıyan yer midir diye                                                                                                               
sadece hatırlayın yüz adımda biterdi çocukluk dünyamız.
Acıyan yerlerinden tanır insan insanı
Gençliğinden
Tutuşmadan daha el ele elin kabzayı tutmasından, öpmemiş dudağından bir kere bile sevgilinin babadan abiden sonra siperlere sıvanmasından nöbete durmadan gecenin bir vaktinde berovalarda dağlarda sokak aralarında hisarlarda, beklemelerde babayı abiyi sade suya makarna ve sacda nohut kavurmalardan leblebi yerine
Acıyan yerlerinden tanır insanı insan
Okumalarından
Neyi nerde okudun sen                                                                                                                          
Yavrusun ceylan yavrusu ya da kuzu İnce diye bir Memed’e sararsın                                                  
yaman sevdadır Döndü ararsın                                                                                                                  
Dürü bir anadır bütün çocuklara                                                                                                                        
gel gör ki yasaktır oyunlar ve gülmeler gülümsemeler hangi kitap aşar sınırını yasağın hangi aşk sarar çocukları en genç yaşlarında
Acıyan yerlerinden tanır insan insanı
Ruhundan
Kanayan bir gökyüzüdür üstümüzdeki                                                                                                                            
ve yangın bir harman yeryüzü                                                                                                                                
sen düşersin aklıma benim aklım benim sende
İnsan insanı kederinden tanır bir de sevgisinden
Sevmektir amentüsü günlerin ve takılan takılacak kulak ardına saç arasına güllerin.
Gülünden  tanıdım seni
Gülümsemenden ovalara yayılan ve yükselen arşı alâya bakışından