Çocuktuk, hep çocukça yaşardıkçocukluğumuzda. Çocukça güldük oynadık...
Fakat çocukken, gizli bir korku vardı içimizde. Ya hep çocuk kalırsak diye.
Büyümeme telaşına düştük gereksizce. Bu yüzden hep yarınların daha çabuk geçmesini istedik içimizden heyecan içinde.
Çünkü bir an önce büyümeyi isterdik bir an önce. Tüm çocuk olanların Ortak dilekleriydidaha çabuk büyümek ya çocuk kalırsak diye hayıflanıyorduk beyhude.
Neden? Yanıtı kolay:
Daha özgür olmak Ve daha bağımsızca yaşayabilmek için.
Gün geldi büyüdük olgun olduk gerçekten biz büyürken, değiştik de haliyle.
Ancak dileklerimiz eskisinden farklı olmadı... Olmadı maalesef.
Daha özgür olmak ve daha bağımsiz yaşayabilmek içinher vesile ile temennilerle yaşamaktayız halen de....
Halbuki biz yaşamın ideallerle birlikte değişebileceğini hep ümit etmiştik öncelerde.
Şimdi çocukluğu anarken keşke daha fazla çocuk olarak yaşasaydık diye hayıflanmaktan kendimizi alamıyoruz.
Fakat hep aynı umutla bakmaktayız geleceğe.