Zühürt dayıydı onun adı, Çok ama çok fazla mülayımdı.
Vur ensesine züğürt dayının götür kursağından lokmayı... umurunda olmazdı da aslında garibanın, donuna kadar onu,soysalardı da .
Her ne yapsa ne etse Züğürt dayı, Hiçbir mahhalleli ona kızmazdı... Zaten o bir gariban.
Kim ne yapsın ne desin ki herkes, kime ne?
Hepten hoşgörü ile bakarlardı ona. Züğürttü züğürt olmasına süzgece benzerdi cebi, alışıktı beş parasız kalmaya.
Paradan yana aslında, hiç şikayetçi olmadı yaşamında. Ama hiç aç bırakmazdı mahalleli onu,parasız da... desteklerlerdi züğürt dayıyı Sonuna kadar.
Üstelik de cömertçe. Bir zaafı vardı sadece züğürt dayının İlle de tek tek yudumlardı konyağını güneş battıktan sonra...
sulanmaya başlardı ağzı akşam olunca. Bir alkolikti biçare Hiç vazgeçmedi vazgeçemezdi isteseydi hatta akşamcılık huyundan.
mübareğin züğürt dayısı içmeyip de ne yapsındı yapayalınız yaşarken gecekondusunda Allah aşkına...
Gel zaman git zaman, günün birinde farketti komuşular, Züğürt dayı uzun süre çıkmadı kapısından...
Bekledikten sonra makul bir süre İtip kapısını açtıklarında, baktılar ki yaşamı son bulmuştu biçarenin ...
Yatıyordu zeminde upuzun boş bir içki şişesi vardı kucağında. Bir ses verebilseydi bu halinde mahallenin iyi insanı, züğürtlerin alası biçare.
İyi yaşadım iyi öldüm diyebilirdi sadece. Ne diyebilirdi ki bundan başka.