Birliktelikti bir zamanlar toplumlarda yaşamın adı... Ve toplumun en küçük birimi ailelerde başlardı mutluluk. Dahası birliktelik demekti mutluluklar veya mutlu yaşam..... Ortak duygu ve düşünceler baskındı insani ilişkilerinde.
Belki zaman gelir aç yatarlardı gecelerde yoksulluk nedeniyle ... Haliyle sabahleyin birlikte kalktıkları yataklarından  karınları zil çalardı açlıktan ama yine de  yine de sabahın ilk ışıklar ile karşılaştıklarında, açlık acıları bile Neden olmazdı mutsuz görünmelerine.
Bir şikayetleri de olmazdı hallerinden Fakir olduklarından  bile farkındalıkları yoktu fakirlerin fakirlikten. Şikayetleri ise sözkonusu olmazdı sosyal statülerinden. Bu yüzden. Mutsuz olmalarına.. Ama bildikleri bir şey Varsa eğer sofraralarında ne varsa kısmette karınları doyup şükredecekti Tanrılarına, Her halükarda neşe ile yenirdi yiyecekler.
Birliktelikleri yeterli idi mutlu görünmelerine. Ve hep neşe ila yaşayacaklardı hep birlikte... Hem de hiç gıpta etmiyeceklerdi kendilerinden farklı ailelerden. Böyle bir yaşam anlayışını sakın kıyaslamayın bugünle.
Günümüz insanı asla  mutlu olmaz sahiplendikleriyle, Hele sahip olmadıklarını gördükçe başka ellerde.... Artık günümüzde  bu kabil mutluluklardan eser yok..... Çünkü artık mutluluk için  sahip olunanların öneminden çok sahip olmadıklarıdır daima gündemde kendilerini rahatsız eden.